کد مطلب:65537 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:392

شواهدی كه در دست است روشن می كند منظور از كلمه ی «مولی» و«ولی» همان جانشین و سرپرست امّت اسلامی است و با معنای دیگر نمی سازد اینك به نكات زیر توجه فرمایید:

1 - دانستیم كه پیامبر اسلام صلی الله علیه وآله از مطرح كردن حدیث غدیر بیم داشت و تا فرمان صریح و شدید از طرف خدا صادر نشد، آن را اعلام نداشت.

آیا می توان گفت منظور از حدیث غدیر، تذكر دوستی علی علیه السلام بوده است؟ اگر هدف این بود، اعلام آن ترسی نداشت و اجتماع مسلمانان از هم پاشیده نمی شد.پس باید منظور همان مسأله ی خلافت و جانشینی باشد كه بیم آن می رفت یادآوری آن موجب سركشی و طغیان سودجویان گردد.

2 - پیامبر اكرم، پیش از آنكه جمله ی «من كنت مولاه فعلی مولاه» را بگوید، از مردم اعتراف گرفت كه خود، نسبت به آنان سزاوارتر است و مقام سرپرستی و زمامداری دارد، آنگاه همان مقام را برای علی علیه السلام قرار داد و بلافاصله فرمود:

هركس كه من مولی و سرپرست او هستم، علی علیه السلام مولا و سرپرست اوست.

3 - حسان بن ثابت، واقعه ی غدیر را با اجازه ی پیامبر به شعر درآورد و انتشار داد و مورد تأیید آن حضرت قرار گرفت. در اشعار حسان به مقام خلافت و امامت علی علیه السلام تصریح شده است و هیچ كس از آن جمعیت انبوه به حسان اعتراض نكرد كه چرا كلمه ی «مولی» را غلط معنی كردی بلكه مورد تشویق و تأیید قرار گرفت و اینك قسمتی از آن:

فقال له قم یا علی فاننی
رضیتك من بعدی اماما وهادیا

فمن كنت مولاه فهذا ولیّه
فكونوله اتباع صدق[1] موالیا

یعنی: (آنگاه كه پیامبر اسلام به ولایت و ریاست دینی و الهی از مردم اعتراف گرفت) به علی علیه السلام فرمود:

برخیز، ای علی، كه من به امامت و رهبری تو پس از خودم رضایت دارم؛ پس هر كس كه من مولی و رئیس دینی و الهی او هستم این علی هم مولی و سرپرست او است، پس همگی از پیروان راستین و صمیمی علی علیه السلام باشید.

4- پیامبرصلی الله علیه وآله پس از برگزاری مراسم غدیر با حضرت علی علیه السلام در خیمه ای نشست و دستور داد كه مسلمانان و حتی زنان خودش به علی علیه السلام تبریك بگویند و با او بیعت كنند و به او به عنوان امیرالمؤمنین سلام دهند[2] . بدیهی است این مراسم فقط بامسأله ی خلافت و رسیدن او به مقام امامت و امارت مناسبت دارد.

5 - پیامبرصلی الله علیه وآله دوبار فرمود: هنیئونی، یعنی به من تبریك بگویید، چون خداوند مرا به نبوّت و پیامبری و خاندانم را به امامت اختصاص داد[3] .

با ذكر این شواهد هیچ گونه ابهامی در مورد حدیث غدیرباقی نخواهد ماند.

1. الغدیر، ج 2، ص 34 - 41.
2. الغدیر، ج 1، ص 270 - 271.
3. لغدیر، ج 1، ص 274.